Βασικός άξονας μελέτης στα κείμενα αρχιτεκτονικού προβληματισμούείναι οι έννοιες της μορφολογίας και ρυθμολογίας, και η σημασία τους στη δομή της αρχιτεκτονικής παιδείας. Κάθε μία από αυτές εξετάζεται ως προς την ιστορική της εξέλιξη, την επιστημολογία και τη συμβολή της στην αρχιτεκτονική. Έμφαση δίνεται στη θεωρία ως τη γνώση που προέρχεται από ένα παγιωμένο σύστημα υποθέσεων ή αρχών, και περιγράφει, ερμηνεύει ή προτείνει κανόνες και αξίες για τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Παράλληλα με την ιστορική αποτίμηση της συμβολής των δύο υπό εξέταση εννοιών στην αρχιτεκτονική παιδεία και πρακτική, έμφαση δίνεται στη σύγχρονη αρχιτεκτονική. Ο ανιστορισμός και η άρνηση των ρυθμών από το Μοντέρνο Κίνημα διαμόρφωσε μια νέα μορφολογία, «ασυνεχούς προς το παρελθόν», όπως αναφέρει, την οποία οι νέοι αρχιτέκτονες οφείλουν να μελετήσουν ώστε να αναγνωρίσουν «τους στόχους, τα κίνητρα, τους παράγοντες και τις δυνάμεις που διαμορφώνουν το γραμματολογικό και συντακτικό σύστημα της νέας εποχής».

Τα σύγγραμμα επιχειρεί να εμβαθύνει στα βασικά χαρακτηριστικά της ιστορίας της αρχιτεκτονικής 19ου αιώνα στην Ευρώπη και την Αμερική. Στα εισαγωγικά κεφάλαια δίνεται ένα ευρύτερο θεωρητικό πλαίσιο ως προς τη μεθοδολογία μελέτης των μορφολογικών και ρυθμολογικών χαρακτηριστικών της αρχιτεκτονικής, διακρίνοντας τους όρους τεχνοτροπία, στυλ, ρυθμός. Στη συνέχεια εξετάζονται συνοπτικά τα ιδιαίτερα πολιτισμικά και ιστορικά χαρακτηριστικά 19ου αιώνα για να διακριθεί η μελέτη της αρχιτεκτονικής του σε τρεις ενότητες: α. στην αρχιτεκτονική από αρχιτέκτονες, όπου εξετάζεται η επαναστατική αρχιτεκτονική, ο ρομαντικός κλασικισμός, ο ιστορισμός, ο εκλεκτικισμός και γενικότερα η ιστορική μορφολογία στο ελληνικό χώρο, β. στην αρχιτεκτονική των μηχανικών και των κηπουρών, δίνοντας έμφαση στα μεταλλικά έργα, όπως γαλαρίες, εργοστάσια, εκθεσιακά περίπτερα, και την επίδρασή τους στην αρχιτεκτονική (Σχολή του Σικάγο), γ. στην αρχιτεκτονική των ανανεωτικών τάσεων της Νέας Τέχνης (Jugenstil, Modern Style, Art Nouveau).

Στις πανεπιστημιακές σημειώσεις για την ιστορία της αρχιτεκτονικής των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα, επιχειρεί συνοπτικά να διατρέξει τις «διεργασίες, τα σημαντικότερα κινήματα, τις ιδεολογίες και τα πνευματικά-καλλιτεχνικά ρεύματα της νέας ιστορικής εποχής, που όπως αναφέρει και ο S. Giedion δημιουργεί μια νέα παράδοση». Το σύγγραμμα διακρίνεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο, που αφορά στις διεθνείς εξελίξεις, παρουσιάζονται σε θεματικά κεφάλαια α. τα σημαντικότερα ανανεωτικά ρεύματα στην αρχιτεκτονική, όπως Art Nouveau, Σχολής της Βιέννης, Deutscher Werkbund και οι εκπρόσωποι νέων τάσεων (A. Perret, T. Garnier), β. η συμβολή των νέων υλικών δομής όπως το σιδηρομπετόν στην αρχιτεκτονική πρακτική και μορφολογία, γ. τα σύγχρονα ρεύματα στη ζωγραφική των αρχών του 20ού αιώνα - εξπρεσιονισμός, κυβισμός, De Stijl - και η επίδρασή τους στην αρχιτεκτονική, δ. η αρχιτεκτονική του Μεσοπολέμου (1918-1940) με έμφαση στο Μοντέρνο Κίνημα, το Bauhaus και η ηγετική φυσιογνωμία του Le Corbusier, ε. η μοντέρνα αρχιτεκτονική των επαναστάσεων και των δικτατοριών (Ρωσία, ναζιστική Γερμανία, φασιστική Ιταλία). Στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η αρχιτεκτονική στην Ελλάδα των αρχών του 20ού αιώνα. Παράλληλα προς τις υπάρχουσες κυρίαρχες τάσεις -κλασικισμός, εκλεκτικισμός, ιστορισμός- η χρήση των νέων υλικών όπως του μπετόν στην οικία Αφεντούλη, δημιουργεί ένα γόνιμο προβληματισμό για έναν «νέο ελληνικό ρυθμό». Το Διεθνές Συνέδριο Αρχιτεκτονικής στην Αθήνα το 1933 συμβάλει στη διάχυση του Μοντέρνου Κινήματος στην Ελλάδα με αξιοσημείωτα παραδείγματα στις εργατικές πολυκατοικίες και τα σχολικά κτήρια.

Βασικός στόχος των σημειώσεων είναι να εισάγουν τον φοιτητή σε προπτυχιακό επίπεδο σε βασικές έννοιες-αρχές αλλά και κείμενα διεθνών συμβάσεων σχετικά με την προστασία και διατήρηση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Στο πρώτο μέρος («Βασικές έννοιες») εξετάζεται η έννοια του μνημείου και οι σημασίες που του αποδόθηκαν μέσα από τις διεθνείς συμβάσεις, οι ιδιότητες και τα ειδικά του χαρακτηριστικά. Έμφαση δίνεται στις κυριότερες επιχειρησιακές έννοιες που σχετίζονται με την προστασία, όπως η αποκατάσταση, η ανακατασκευή, η αναστήλωση, η αναλυτική συντήρηση, η δημιουργική προστασία, η εξυγίανση και η αναβίωση. Καθεμία από τις επιχειρησιακές αυτές πρακτικές παρουσιάζεται μέσα από παραδείγματα, και σχολιάζεται σε σχέση με τις διεθνείς συμβάσεις και τη σύγχρονη πρακτική, ώστε ο φοιτητής να αναπτύξει ένα κριτικό πνεύμα. Στο πλαίσιο αυτό αναλύεται η ιδεολογία για την προστασία μνημείων και μνημειακών συνόλων σε σχέση με τις τρέχουσες κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες από την αρχαιότητα μέχρι τα νεότερα χρόνια, ώστε να αναγνωριστούν οι βασικές ιδεολογικές συνιστώσες που ωθούν την κοινωνία προς αυτή την κατεύθυνση (αναζήτηση ταυτότητας, ιστορικής συνείδησης). Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζονται κριτικά οι σημαντικότερες διεθνείς συμβάσεις για την προστασία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς από το Συνέδριο της Αθήνας το 1931 μέχρι και τη Διακήρυξη του Άμστερνταμ. Σε διακριτό Παράρτημα δίνεται ένα διάγραμμα μεθοδολογίας για την τεκμηρίωση, αξιολόγηση, κήρυξη και προστασία των μνημείων.

Αναθεωρημένη έκδοση των πανεπιστημιακών σημειώσεων 19ος αιώνας: Σύντομη Ιστορία της Αρχιτεκτονικής και 1900-1940: Σύντομη Ιστορία της Αρχιτεκτονικής για το υποχρεωτικό μάθημα του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Α.Π.Θ. «Ιστορία της Αρχιτεκτονικής. 19ος-20ος», που διδάσκονταν και στο Τμήμα Εικαστικών Σπουδών.