Στόχος του μαθήματος Πολιτιστική Κληρονομιά όπως ο ίδιος ανέφερε στην εισαγωγή του πανεπιστημιακού αυτού συγγράμματος είναι οι απόφοιτοι του Τμήματος, ως εν δυνάμει επικοινωνιολόγοι και δημοσιογράφοι, και συνακόλουθα «παιδαγωγοί και καθοδηγητές των ώριμων μελών της κοινωνίας να σηκώσουν εξίσου, αν όχι με μεγαλύτερη βαρύτητα και ευθύνη το χρέος της διάσωσης της πολιτιστικής κληρονομιάς μαζί με τους ειδικούς, που είναι ταγμένοι γι’ αυτό στους θεσμοθετημένους φορείς προστασίας της πολιτείας. Αν η κοινωνία ως δυναμικό σύνολο είναι ή παραμείνει ουδέτερη ή αρνητική -και δυστυχώς η νεοελληνική δεν έχει ουσιαστικά ξεπεράσει ένα τέτοιο στάδιο- σ’ αυτή τη σύγχρονη σταυροφορία, ο ρόλος των ειδικών μοιάζει μ’ εκείνον του Δον Κιχώτη».
Η συλλογή κειμένων των Γ.Π.Λάββα και Μ. Μαρμαρά με θέμα τον αστικό χώρο έχει ως στόχο να ανατρέξει στην ιστορική εξέλιξη της πόλης από τους αρχαίους οικισμούς και την παραδοσιακή αρχιτεκτονική μέχρι τη γέννηση της πολυκατοικίας την περίοδο του μεσοπολέμου και τη σύγχρονη μετάπολη. Ο αστικός χώρος, η πόλη ως ευρύτερη και διαχρονική έννοια, εξετάζεται στη διττή του υπόσταση: ως δομημένος χώρος -κτισμένος ή άκτιστος- και ως άϋλη υπόσταση, δημιούργημα της πολιτικής, της τέχνης και της επιστήμης. Μέσα από την οπτική αυτή αναγνωρίζονται οι γενεσιουργές αιτίες για τη διαμόρφωσή του, και συνακόλουθα η κατανόηση των ειδικών χαρακτηριστικών της ιστορικής πόλης σε σχέση με τη σύγχρονη. Απώτερος στόχος του μαθήματος, ο κριτικός στοχασμός για το παρελθόν και το μέλλον της σύγχρονης πόλης, ώστε οι εν δυνάμει λειτουργοί της δημοσιογραφίας και επικοινωνίας να γνωρίζουν και να ευαισθητοποιήσουν την κρίσιμη μάζα των πολιτών για την ανάγκη προστασίας της κληρονομιάς και την αειφόρο ανάπτυξη.
Στα Μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης ο Γ. Π. Λάββας αποτυπώνει με λόγο εύληπτο, πυκνό και περιεκτικό μια πολιτισμική ιστορία της τέχνης από την παλαιολιθική εποχή μέχρι σήμερα. Σε εισαγωγικά κεφάλαια αναλύει βασικά θέματα όπως η τέχνη ως μέσο επικοινωνίας, τα χαρακτηριστικά ενός έργου τέχνης, η έννοια της τεχνοτροπίας ως μεθοδολογικό εργαλείο μελέτης του ιστορικού υλικού, το «ωραίο» στην τέχνη και προτείνει ένα διάγραμμα πολιτισμικής ιστορίας βάση του οποίου διακρίνει τα μαθήματα σε τρία μέρη: την τέχνη του ανθρώπου-κυνηγού, β. την τέχνη του ανθρώπου – γεωργού, γ. την τέχνη του ανθρώπου-μηχανικού, παρουσιάζοντας ένα πανόραμα των κατακτήσεων του ανθρώπου στην αρχιτεκτονική, την πολεοδομία, την γλυπτική και τη ζωγραφική. Ο υπότιτλος «Κοινωνία & Τεχνοτροπία» αποτυπώνει τον βασικό άξονα ερμηνείας του υλικού του, την ανάδειξη της «συνεχούς και εσωτερικής σχέσης των κοινωνικών δεδομένων και της τεχνοτροπικής τους έκφρασης».
Αποτελεί αναθεωρημένη έκδοση των σημειώσεων Κορυφαία Μνημειακά Συγκροτήματα του Ελλαδικού Χώρου, με την προσθήκη μιας επιμέρους ενότητας με θέμα Προστασία & Διαχείριση της Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Στόχος είναι να αναγνωριστούν μέσα από την τρέχουσα βιβλιογραφία και επιχειρησιακή εμπειρία οι σύγχρονες στρατηγικές για την προστασία-διαχείριση των φυσικών πόρων (εθνικά πάρκα, δρυμοί, ύπαιθρος) αλλά και των μνημειακών συνόλων (αρχαιολογικοί τόποι, βιομηχανική κληρονομιά, υπαίθρια μουσεία). Σε διακριτό κεφάλαιο εξετάζεται η εξέλιξη του τουριστικού φαινομένου από το εκπαιδευτικό ταξίδι και τον μαζικό τουρισμό στη σύγχρονη αντίληψη γι’ αυτόν, ως μια υπεύθυνη κοινωνική δράση με συμβολή στην αειφορική ανάπτυξη. Έμφαση δίνεται στις στρατηγικές του τουριστικού σχεδιασμού για την προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος. Οι σημειώσεις σε συνεργασία με την Δρ. Μαρίνα Καραβασίλη ολοκληρώνονται με την περιπτωσιολογική εξέταση σύγχρονων εφαρμογών προστασίας, διαχείρισης και ερμηνείας αρχαιολογικών χώρων (πάρκα, οικομουσεία, επιτόπια μουσεία), βιομηχανικών συνόλων και φυσικών πόρων (ιστορικοί κήποι, αγροτοβιομηχανικά τοπία, ύπαιθρος, κ.ά.) κυρίως στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. Η επιλογή καλύπτει ένα μεγάλο εύρος διαφορετικών διαχειριστικών αλλά και μουσειοπαιδαγωγικών εφαρμογών. Ειδικότερα σε κάθε πόρο (αρχαιολογικό ή θεματικό πάρκο, οικομουσείο, μουσείο, κ.ά.) εξετάζεται η ιστορία συγκρότησης του πόρου, η τυπολογία μουσειακής έκθεσης ή ερμηνείας της κληρονομιάς, τα μουσειοπαιδαγωγικά και επικοινωνιακά ζητήματα που θέτει ή προτείνει, η συμβολή του στο πεδίο της πολιτιστικής διαχείρισης. Στις σημειώσεις αναπτύσσονται τα σημαντικότερα από τα παραδείγματα που αναπτύχθηκαν στο μάθημα όπως η ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, οι εκθεσιακοί χώροι του ΜΕΤΡΟ, το οικομουσείο του Δισπηλιού, το επιτόπιο αρχαιολογικό μουσείο της Νάξου, τα υπαίθρια μουσεία υδροκίνησης στη Δημητσάνα και την Έδεσσα, το Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου, ο περίπατος στον αρχαιολογικό χώρο της Κνωσσού, κ.ά. Σκοπός της παρουσίασης των παραδειγμάτων αυτών είναι η αναγνώριση των διαφορετικών στρατηγικών προσέγγισης του κοινού αλλά και των μορφωτικών δράσεων που προτείνουν (πολιτιστική διαδρομή, βιωματική προσέγγιση, επιτόπια in situ έκθεση, ανακατασκευή – επαναλειτουργία, κ.ά).
Το πανεπιστημιακό αυτό σύγγραμμα δόθηκε στο μάθημα «Εισαγωγή στις πολιτισμικές σπουδές και την ανθρώπινη επικοινωνία» και επιχειρεί να αναδείξει ένα νέο επιστημονικό αντικείμενο, αυτό της διαχείρισης των μνημείων (Heritage Management). Η Διαχείριση της κληρονομιάς έχει τις ρίζες της στο κίνημα για την περιβαλλοντική προστασία τις δεκαετίες του ’60 και ’70 στην Αμερική και την αναγνώριση της λεγόμενης κρίσης της αρχαιολογίας, εξαιτίας των ραγδαίων και καταστροφικών αλλαγών σε περιοχές με αρχαιολογικό ενδιαφέρον ως αποτέλεσμα της ταχείας εκβιομηχάνισης και ανάπτυξής τους. Ο όρος «διαχείριση» θα μπορούσε να οριστεί ως ένας όρος ομπρέλα για μια σειρά από δράσεις στα μνημεία, που αναλυτικά παρουσιάζονται στην έκδοση, όπως αποκατάσταση, ανακατασκευή, αναστήλωση, συντήρηση, δημιουργική προστασία, εξυγίανση. Στη συνέχεια αναπτύσσεται η έννοια του πολιτιστικού αγαθού ή κεφαλαίου και η διαχείριση του πολιτισμικού πλούτου σε πλαίσιο επενδυτικό ή εκπαιδευτικό για την πολιτιστική, παιδαγωγική ή οικονομική ανάπτυξη. Έμφαση δίνεται στην ιστορική εξέλιξη του πολιτιστικού τουρισμού, στα απλά ή άϋλα στοιχεία του και στην αλληλεπίδρασή του για την προστασία και ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Αν όπως σημειώνει ο ιστορικός G. Iggers «κάθε ιστορική έκθεση αποτελεί μια κατασκευή, που προκύπτει μέσα από ένα διάλογο του ιστορικού με το παρελθόν, ένα διάλογο που δεν διεξάγεται εν κενώ, αλλά μέσα σε μια κοινότητα ερευνητών που συμφωνούν πάνω σε ορθολογικά κριτήρια για το τι είναι εύλογο», με την Επίτομη Ιστορία της Αρχιτεκτονικής ο Γ.Π.Λάββας επιχειρεί να σκιαγραφήσει το πανόραμα των ιστορικών αρχιτεκτονικών μορφών σε παγκόσμια και ελληνική κλίμακα, αναδεικνύοντας την πολιτισμική τους διάσταση στο χώρο και το χρόνο. Η πρόθεσή του ήταν να δοθούν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό αναγκαίες εισαγωγικές πληροφορίες για την κοινωνική δομή και τα χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά έργα όλων των περιόδων (από τη Νεολιθική περίοδο μέχρι σήμερα), εμπλουτισμένα με μια νέα πολιτισμική ερμηνευτική προσέγγιση. Το μνημειώδους έκτασης υλικό ταξινομείται μέσα από μια διττή οπτική, του ενοποιητικού αλλά ρευστού πνεύματος της εποχής, και του διαφοροποιητικού, αλλά εξίσου σημαντικού ήθους κάθε λαού, συνθέτοντας μια ευρύτερη πολιτισμική ερμηνεία της ιστορίας.